کلیسای جامع کریستال(crystal cathedral)
این کلیسا با استفاده از بیش از۱۰۰۰۰قطعه شیشه مستطیل شکل، و مقاومت در برابر زلزله تا ۸ریشتر، ساخته شده است.
کلیسای اصلی باغ گراوو در سال ۱۹۵۵ بنا نهاده شد. تا سال ۱۹۶۸، پس از چندین بار تغییر مکان در امور و کارکردهای کلیسا، به علت رشد مداوم، نیاز به یک مرکز جدید احساس شد. در نهایت فیلیپ جانسون، معمار شهیر آمریکایی، طرح و اجرای کلیسای جامع کرسیتال رادر سال ۱۹۷۷ آغاز کرد. که این کار در سال ۱۹۸۰ با هزینه ۱۸ میلیون دلار، و در سبک معماری مدرن، به انجام رسید. در نهایت کلیسا به طور رسمی در سال ۱۹۸۱ با گنجایش ۲۷۳۶ نفر بازگشایی شد. همچنین در سال ۱۹۹۰ نیز کار ساخت منار مخروطی کلیسا به پایان رسید.
این کلیسا، به دلیل ساختار کریستالی خود، به نام کلیسای جامع کریستال نامگذاری شد، هرچند که کرسی رسمی اسقف در آن قرار نداشت تا به عنوان کلیسای جامع شناخته شود.
کلیسا در سال ۲۰۱۰، به دلیل بدهی بالای ۴۰ میلیون دلاری و شکایت طلبکاران مجبور به اعلام ورشکستگی شد. اما در طی این سالها، با رایزنی های مجامع مذهبی کاتولیک و خرید آن توسط اسقف پرتقال، بدهی های آن پرداخت و تصمیم به ایجاد کرسی اسقفی و اعطای نام کلیسای جامع به آن، گرفته شد.
در سال ۲۰۱۳ تصمیم به بازسازی و مرمت داخلی کلیسا گرفته شده است، اما اعلام شده که نمای بیرونی آن بدون تغییر عمده خواهد ماند. قابل ذکر است که ارگ موجود در این کلیسا یکی از بزرگترین آلات موسیقی در جهان است.
کلیسای جامع کریستال گاردن گراوو، ساختمانی است که تقریبا به طور کامل از سازه های فضایی تشکیل شده است. در واقع سازه این بنا، مجموعه ای از قاب های خرپایی مسطح متصل به هم در یک جهت است. یعنی یک سازه مشبک فضایی که به دلیل اتصالات نزدیک این قابها، امکان تقسیم نیرو بین آنها وجود دارد.
کلیسای جامع با پلانی الماسی شکل اصلاح شده، دارای محورهای بزرگ و کوچک به طول ۱۲۶٫۵ و ۶۳٫۱ متر با ارتفاع ۳۹ متر بالای سطح زمین است. این خرپای فضایی از اعضای لوله ای فولادی به قطر ۵۰٫۸، ۶۳٫۵ و ۷۶٫۲ میلی متر ساخته شده است. اعضای قطری به وسیله جوش و یا پیچ، به ورق های لچکی جوش شده به اعضایی که موازی محور کوچک الماس هستند، متصل می شوند. در تقاطع سقف و دیوار نیز برای تحمل تنشهای بالا و اشکال پیچیده اعضا، از گره های ریخته گری شده استفاده شده است. برای کاهش هرچه بیشتر نمود قاب در اطراف دیوارهای پرده ای شیشه ای، از پوشش سیلیکون در مدولی کوچک استفاده شده است که با گیره هایی ارتجاعی، به سازه خرپای فضایی متصل شده است.
